Voortkomend uit het regeerakkoord komt er een commissie die de financiële gevolgen van sluiting van de kerncentrales moet bestuderen en uiterlijk in april 1982 moet rapporteren. Beek (directeur Unilever) zal de groep gaan leiden. Dit tot ongenoegen van De Brauw, voorzitter van de Stuurgroep Brede Maatschappelijke Discussie, die vindt dat het verwarrend zal werken als er naast de stuurgroep nog een commissie wordt ingesteld. Maar De Brauw ergert zich ook een beetje aan het feit dat Beek “zeer kritisch“ staat tegenover kernenergie.

In de periode september 1981 – oktober 1982 zijn cijfers en meningen over allerlei energiebronnen geïnventariseerd en getoetst. De stuurgroep krijgt in totaal 3952 reacties van individuen en organisaties opgestuurd in de vorm van rapporten, stellingen, pamfletten, handtekeningenlijsten, etc. Dit vindt zijn weerslag in het Tussenrapport waarin de uiteenlopende standpunten en verschillende energiescenario’s op een rijtje zijn gezet. Er zijn 4 scenario’s uitgewerkt die als basis dienen voor de discussiefase die plaats vindt tussen januari en juli 1983.
1- Het referentiescenario gaat uit van ongewijzigd beleid tot het jaar 2000; het energiegebruik ligt dan 14% boven huidig niveau
2- Het industrieel herstelscenario is gericht op groei van economie. Energiegebruik stijgt met 24%
3- Het arbeidsdelingsscenario benut de mogelijkheden van groei minder; het kiest bewust voor meer vrije tijd. Energiegebruik stijgt met 13%
4- Het CE-scenario: energiebesparing en zorg voor het milieu staan voorop. Energiegebruik daalt met 19%. Verschuiving van consumptie van goederen naar consumptie van diensten.
De milieubeweging vindt dat de twee extra scenario’s (2 en 3) het onnodig verwarrend maken: het was logischer geweest het regeringsbeleid (1) te nemen en daar een alternatief (4) voor. Ook vindt ze dat het essentiele feit dat de energiestrijd een strijd tussen belangengroepen is, buitenschot blijft.
De uitkomsten van de discussies en de uitslag van een enquête zullen in het Eindrapport (dat in november wordt verwacht) worden weergegeven. Iedereen die de moeite neemt om het Tussenrapport helemaal door te lezen komt in de laatste woorden op helemaal de laatste tekstbladzijde nog wel een waarschuwing tegen: “Er mag geen misverstand over bestaan: het Parlement heeft het laatste woord. Maar op initiatief van datzelfde Parlement is eerst het woord aan U.”

In de discussiefase van de BMD zijn er ongeveer 2000 publieksbijeenkomsten georganiseerd, hebben honderden scholen lessen gewijd aan energie, is er een krant verspreidt met een oplage van 1.1 miljoen en zijn er tenslotte een aantal bijeenkomsten met deskundigen geweest.
De belangrijkste conclusie uit het Eindrapport (dat op de resultaten van de discussiefase gebaseerd is) is dat het niet voor de hand ligt nu een beslissing te nemen over uitbreiding van het aantal kerncentrales, maar dat Dodewaard en Borssele kunnen open blijven. Er is een ruime meerderheid tegen kernenergie: 57% vindt zelfs dat de twee bestaande kerncentrales ook gesloten moeten worden. Ongeveer 30% is weliswaar tegen kernenergie maar vindt sluiting van de twee kerncentrales niet noodzakelijk. 21% is voor uitbreiding van kernenergie. De Stuurgroep vindt daarom dat er 51% voor openblijven van Dodewaard en Borssele is. Verder vindt een ruime meerderheid dat er meer aandacht voor energiebesparing moet komen en is er een voorkeur voor decentrale opwekking. De milieubeweging is weliswaar redelijk tevreden, maar vreest wel dat het kabinet zich weinig gelegen zal laten liggen aan de uitkomsten.
Het Eindrapport vermeldt twijfels over criteria voor opslag van kernafval, maar stelt tevens dat het vertrouwen “in kringen van deskundigen“ groeit dat het probleem binnen tien tot twintig jaar is opgelost. Wie die deskundigen zijn, wordt niet vermeld.
De BMD heeft ruim f 27 miljoen gekost. Het wordt algemeen niet als een geslaagd inspraakexperiment gezien maar als een hele dure opiniepeiling. Maar dat heeft veel te maken met de onmiddellijke reacties van vooral minister Van Aardenne (EZ). In Intermediair wordt daarover (later) gezegd: “Doordat de overheid haar legitimiteit niet meer aan het draagvlak van haar besluiten ontleent maar aan de economische consequenties die haar verzekeren van steun van de sterke delen van de maatschappij, kan zij voorbij gaan aan de uitslag van de MDE. Het samenspel van vereconomisering van de argumentatie en inperking van de groep op wiens steun men een beleid baseert, geeft de overheid in toenemende mate een autoritair karakter.“
De uitslag van de BMD wordt pas in het najaar in de Kamer officieel besproken, kort daarna in november, overlijd De Brauw, nog voor het officiële standpunt van het Kabinet over de BMD.